เอนทรีนี้เป็นส่วนหนึ่งของ
----------------------------------------------------------------------------------
Side story : What is the easiest way to get news?
Place : Thune
----------------------------------------------------------------------------------
ชาคาโมไมล์หอมๆ
กับชอทเค้กเนื้อนุ่มรสหวาน
บางทีความสุขอาจจะหาไม่ยาก อย่างน้อยเมื่ออยู่ตรงหน้ากาสีขาว....ที่ยังมีควันกรุ่นจาง
กริ๊งงงงง
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วห้องจากโทรศัพท์รุ่นโบราณสีดำลายทองที่วางอยู่บนโต๊ะ แม้เครื่องสื่อสารแบบพกพาจะถูกพัฒนาไปมากจนทั้งไร้สาย และเล็กลงขนาดที่ซ่อนในฝ่ามือได้แล้ว ทว่าหากเลือกได้แล้วล่ะก็ เอริค ไลเซล ก็ยังชอบของโบราณที่ดูหรูหรามีระดับมากกว่าอยู่ดี
ชายผมขาวโคลงหัวเล็กน้อย เขาเพิ่งจะวางหูจากน้องชายคนสำคัญ ที่จริงเองก็ชักเบื่อๆ ไม่อยากเจรจากับคนอื่นอีกสักเท่าไหร่ แถมอาหารว่างยามบ่ายมันก็เชิญชวนให้คนมองอยากหยิบช้อนขึ้นมาตักกินสักคำแล้วล่ะนะ
แต่สายนี้....จะไม่รับก็ไม่ได้เสียด้วยสิ
“ครับ”
น้ำเสียงร่าเริงถูกกรอกลงไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดพรายแต่งแต้ม เอริคเชื่อในเรื่องการยิ้ม แม้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็น แต่เขาเชื่อเสมอว่าน้ำเสียงที่ผ่านออกมาจะแตกต่าง ระหว่างใบหน้าที่ยิ้มแย้ม กับใบหน้าที่ตื่นกลัว.....
ถึงแม้เขาจะไม่เคยรู้จักใบหน้าตื่นกลัวของตัวเองเลยก็ตามทีเถอะ
“จัดการเรียบร้อยแล้ว ค่าตอบแทนอีกครึ่งนึงที่ตกลงกันล่ะ” คำถามเรียบห้วนจากปลายสายชวนให้นึกขัน เมื่อคิดได้ว่าครั้งนี้เขาเลือกใช้นักฆ่าที่ถึงจะมีฝีมือ...แต่ยังไงก็ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ
“ถ้าเธอจัดการเรียบร้อย ผมก็จัดการเรียบร้อยเหมือนกัน” คำตอบกลับเป็นน้ำเสียงเรื่อยๆสบายๆจากผู้อารมณ์ดีอยู่เสมอ ขณะที่มือขวาที่ว่างอยู่เอื้อมไปกดแลปทอปที่ตั้งอยู่ข้างๆ
ปุ่ม enter ถูกกดลงหนึ่งครั้ง และข้อความสั้นๆที่เขียนรอไว้บนหน้าจอก็ถูกส่งไปยังปลายทาง
เอริคเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้านหลัง
“ว่าแต่....แปลกชะมัดเลย ยิงไปเป็นยี่สิบนัด ทั้งหัวและหัวใจแล้วแท้ๆ ทิ้งไว้สักพักแผลบนตัวหมอนั่นก็หายไปได้เองหมด มันแปลว่ายังไงกัน?”
“มันเป็นเรื่องแปลกๆซึ่งเป็นปรกติของเขาอยู่แล้วครับ หน้าที่เธอก็แค่ยิงให้ตายสักครั้ง เรื่องหลังจากนั้นไม่ใช่ธุระแล้วล่ะ”
“จะบอกว่าอย่าเสือก รับเงินแล้วไปได้สิน.....”
“แปลว่าเธอไม่เกี่ยวต่างหากครับ อ่า....ขอโทษที เหมือนจะไม่ได้ยินแล้วสินะ”
เสียงปืนลั่นสองนัดจากปลายสายทำเอาคนฟังต้องเดาะลิ้นน้อยๆอย่างถูกใจ ท่าทางนักฆ่าคนนี้จะฝีมือไม่เบา คนคนนั้นถึงกับต้องใช้กระสุนเปลืองกว่าปรกติตั้งนัดนึงนี่นา.....
น่าเสียดายทีเดียว….ถ้าเกิดเขาอยู่ใกล้พอจะควบคุมได้ก่อนล่ะก็ อาจจะเก็บไว้ใช้ประโยชน์ได้มากกว่านี้….
ความเงียบทิ้งตัวอยู่ชั่วครู่ ตามด้วยเสียงแกรกกรากที่ดังผ่านขึ้นมายังคนที่ถือสายรออยู่ และถ้อยคำห้วนๆ ซึ่งเอริครู้สึกคุ้นเคยพร้อมกับลงความเห็นว่าเหมาะกับหน้ามากกว่าเป็นกอง
“เรียบร้อยแล้ว จะกลับล่ะ”
“ขอบคุณเป็นอย่างยิ่งครับ ท่านเจ้าบ้าน” เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี เขารอจนได้ยินเสียงกริ๊กทางด้านโน้นก่อน จึงค่อยส่งหูโทรศัพท์คืนสู่ที่อยู่เดิมของมัน
ว่าไปแล้ว....เมื่อกี้สิ่งที่เลห์ม ‘คิดจะถาม’ เขาคืออะไรนะ.......ทำไมถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?
ถ้าคำตอบคือ “เพราะเป็นเรื่องที่ผมสั่งให้เกิดขึ้นเอง” หมอนั่นจะโกรธไหมนะ?
ความคิดที่ทำให้อดไม่ได้จะเงยหน้าขึ้นมองกระจก ยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนดวงตาสีฟ้าจะเบนความสนใจกลับไปยังเค้กและกาสีขาวที่ถูกทิ้งให้รอเสียนาน
ว้า....ชาเย็นชืดหมดแล้ว
ผมนี่ช่างเป็นคนยุ่งจนน่าสงสารเสียจริงๆเลย....
ข้อมูลที่เข้าถึงง่ายที่สุด คือข้อมูลที่เราสร้างมันขึ้นมา
เอริค ไลเซล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น