From Gealach lan : the fullmoon rites
(3)
Airitech
เวลาเป็นสิ่งเชื่องช้าหรือรวดเร็ว?
บางทีไอริเทชก็สงสัยในเรื่องนั้น ช่วงเวลาของเขาบางครั้งนานแสนนานเสียจนเหมือนกับจะเป็นนิรันดร์ที่ไม่มีวันจบสิ้น ขณะที่บางครากลับรวดเร็วฉับไวราวกับทิวทัศน์รอบตัวนั้นเปลี่ยนแปลงไปแค่ชั่วกะพริบตา
เขาอยู่ที่นี่มาได้สามฤดูแล้ว…. นานพอจะเห็นใบไม้เปลี่ยนสีและปลิดตัวทิ้งจากต้น หิมะสีขาวปกคลุมเนินเขานอกถ้ำ และต้นไม้ผลิดอกสีสันงดงาม
งดงาม….ไม่นึกว่าเขาจะได้ใช้คำบรรยายโลกใบนี้อีกครั้งหนึ่ง
“น้าไอรีชอบทำหน้านิ่วจนเป็นรอย” เสียงนั้นดังขึ้นจากข้างหู มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย อาจจะคุ้นจนมากเกินไปและใกล้เกินไป บางครั้งเขายังเป็นห่วงแทน…..ใกล้เสียขนาดนั้น ถ้าเขาเป็นสิ่งชั่วร้าย...หมาป่าน้อยอาจเป็นอันตราย
“คอนอา ไม่ไปเล่นกับเพื่อนหรือ?” ไอริเทชเอ่ยปากถามกับแขนเล็กๆป้อมๆที่เกาะอยู่บนไหล่ ผิวของคอนอาเข้มเหมือนมอคเชราทั่วไปแต่ก็ยังขาวมากนักเมื่อเทียบกับอัลคอว์นที่ออกล่ากลางแดดทุกวี่วัน
“เล่นสิ เล่นกับน้าไอรี” คอนอาโผล่หน้าข้ามมาตอบด้วยรอยยิ้มกว้างสดใส ก่อนที่ร่างเล็กๆจะตีลังกาผ่านตัวเขามากองอยู่ที่ตักด้านหน้า หางพวงๆแกว่งไปมาบ่งบอกว่าเจ้าตัวอารมณ์ดีตามเคย
“คิดเรื่องไม่สนุกอยู่หรือ?”
“ชีวิตข้ามีเรื่องไม่สนุกมากกว่าสนุก”
หมาป่าน้อยฟังแล้วก็เบ้หน้า เอ่ยแก้อย่างเห็นไม่ตรงกัน “ข้าว่าน้าไอรีเอาแต่ทำตัวจมเหมือนหินตกน้ำ คิดแต่เรื่องไม่สนุกต่างหาก ไม่ดีเลย เราสั่งให้คิดเรื่องสนุกๆเดี๋ยวนี้นะ!” คอนอาสั่งพร้อมทำสีหน้าดุๆด้วยการอมลมในปากจนแก้มพอง ไม่รู้ว่าไปเรียนมาจากไหน แต่ดูเหมือนมอคเชราตัวน้อยจะคิดว่านั่นเป็นการแสดงอำนาจในแบบของตนเอง
บางทีเขาก็นึกสงสัยเหมือนกัน คุนรี….เจ้าออกจะหน้าตายไร้อารมณ์ปานนั้น เลี้ยงคอนอาให้เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร
คอนอาทำหน้าดุได้ชั่วเสี้ยวนาทีก็ดูเหมือนจะเบื่อ เด็กจัดท่าทางตัวเองให้นั่งสบายบนตักเขา เสียงต่อมาเอ่ยเป็นเชิงอ้อน
"น้าไอรีเล่าอะไรให้เราฟังหน่อยสิ...นะ"
หูสีน้ำตาลเข้มสองข้างตั้งตรง ดวงตากลมโตเบิกมีแววระยับ ใบหน้านั้นจ้องมาอย่างรอคอย….บอกได้ว่ากำลังตั้งใจฟัง
ภาพที่ทำให้คิดถึงอดีตอันแสนไกล…….
เขาถอนหายใจ....เป็นเช่นนี้แล้ว....จะทำอย่างไรได้นอกจากตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
“แต่ก่อน…..ข้ามีลูกสาวด้วย…..สามคน” ไอริเทชเอ่ยออกมาในที่สุด ขณะขยับมือไปลูบอย่างแผ่วเบาที่หูอีกฝ่าย “พวกนางก็มีหูตั้งๆแบบนี้เหมือนเจ้า”
เจ้าของหูเพียงแต่กระดิกมันเล็กน้อย เอียงคอลงด้านขวา ก่อนออกปากถาม
“ลูกน้าไอรีโตกว่าเราไหม?”
“ตอนจากกันไปดูจะพอกันอยู่ ถ้าอยู่ตอนนี้คงโตกว่าหมดแล้ว”
ดวงตาสีทองกะพริบปริบๆ น้ำเสียงต่อมาดูจะตื่นเต้น “เราอยากเจอพี่สาว พวกนางไปไหนหรือ? กว่าจะกลับอีกนานไหม?”
คำถามไร้เดียงสาที่ราวกับไม้ตีแสกหน้าเขาให้มึนชา
ไม่หรอก….
ไม่กลับมาอีกแล้ว……..ไม่ว่าจะนานเพียงใด……..
เขาไม่ได้ตอบคอนอาด้วยคำเหล่านั้น มันไม่ใช่สิ่งควรพูดต่อ หรือถึงพูดไป.....เด็กน้อยก็คงยังไม่เข้าใจ
โลกตรงหน้าเขาพร่ามัวกว่าที่เคย
“น้าไอรีเจ็บเหรอ ร้องไห้ทำไม?”
น้ำเสียงนั้นร้อนรนและตกใจ ร่างเล็กฟูสีเข้มเหยียดตัวยืนขึ้นมาเกาะอยู่ที่ไหล่เขา
เขาหลับตา....พยายามดึงสิ่งต่างๆกลับคืนไป
คอนอาเขย่าตัวเขาราวกับจะคะยั้นคะยอว่าเกิดอะไรขึ้น เขาได้แต่ขอโทษในหัวตนเองที่ทำให้เจ้าตัวเล็กไม่สบายใจ แต่เพียงพักเดียวหมาป่าน้อยก็หยุดไป.....
ตามด้วยลิ้นสากๆลากไปบนแก้ม มันอุ่นและเปียกชื้น หากแต่กลับทำให้ร่างที่สั่นกลับหยุดนิ่ง…...ใจที่ล้ากลับรู้สึกสบาย
เขาลืมตามอง เพื่อจะเห็นดวงตาใสๆกำลังจ้องอย่างเป็นห่วง ให้ต้องเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ข้าเพิ่งรู้ว่าพวกเจ้าปลอบใจด้วยการเลียอีกฝ่ายกัน”
“มอคเชราจะเลียในร่างเปลี่ยน…...” เด็กหูตกเล็กน้อย และเอ่ยแก้ตัวทันควันในประโยคถัดมา “เรายังเปลี่ยนไม่เก่งเลย แต่เราอยากปลอบน้าไอรีนี่ ห้ามฟ้องท่านพ่อเรานะ”
เขาหัวเราะเล็กน้อยกับถ้อยคำนั้น และพยักหน้าเป็นเชิงบ่งบอกถึงการตกลงสัญญา
คอนอาเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง กอดน้าไอรีของตนเสียทีนึง
"ท่านคอนอา อยู่นี่หรือเปล่าาาาาาาาา"
เสียงเรียกห้าวๆดังมาจากปากถ้ำ เขารู้จักเจ้าของมันดีเช่นเดียวกันกับเด็กข้างตัว หมาป่าหนุ่มผู้มีหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์หัวหน้าเผ่าคุนรี....ซึ่งพะตำแหน่งลูกไล่กิตตมิศักดิ์ของลูกชายเจ้านายตนอีกอย่างหนึ่ง
"อัลคอว์นเรียกแล้ว เจ้ารีบไปเถอะ เขาคงมีที่อยากชวนไป"
ไอริเทชดันตัวหมาป่าน้อยนิดหน่อยเป็นการกระตุ้น ศีรษะเล็กๆส่ายไปมาระหว่างด้านนอกกับตัวเขาเหมือนยังลังเล คงกำลังเลือกอยู่กระมังว่าจะสนใจการเล่นสนุกข้างนอกหรืออยู่ในนี้เพื่อปลอบน้าแก่ๆของตนดี
“นี่น้าไอรี" ร่างเล็กๆพูดขณะลุกขึ้นยืนบนขาตน
"จนกว่าพวกพี่สาวจะกลับมา ถ้าน้าไอรีเหงาก็บอกเรานะ เราให้น้าไอรียืมหางเราก็ได้ หางเราฟูขึ้นเยอะแล้ว ถึงไม่เท่าท่านพ่อ แต่ก็นอนสบายเหมือนกัน”
คอนอายิ้มกว้างขณะเหวี่ยงหางตัวเองมาชูอวดให้เขาดูเสียรอบหนึ่ง เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง เจ้าตัวจึงตะโกนตอบก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอก หางสีน้ำตาลเข้มนั้นแกว่งไหวไปมาตามจังหวะที่ร่างเล็กๆเหวี่ยงเท้ากระทบพื้นดิน
ไอริเทชมองภาพนั้นจนมันหายไปลับสายตา
เขาปิดเปลือกตาลง....
หากโลกนี้ยังอนุญาตให้เขาได้ภาวนา
ขอให้เมื่อลืมตาอีกครั้ง....ภาพเหล่านี้จะยังคงอยู่...อย่าได้หายไปจากเขาอีกเลย
--------------
แซงคิวออกก่อน 2
