หน้าเว็บ

วันอังคารที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2557

[EBF][side story] Rabbead (1)



 เอนทรีนี้เป็นส่วนหนึ่งของ



Guest 












เลห์ม ไลเซล ได้รับ แรบบีด 1 ea










Rabbead 1








แรบบีดชื่อว่าแรบบีด.....





อันที่จริงตอนแรกแรบบีดไม่มีชื่อ  รู้สึกตัวตื่นมาก็อยู่ในที่มองไม่เห็น แคบขนาดที่กระโดดดึ๋งไม่ได้เพราะจะติดหัว รอบๆแห้งจนไม่มีอะไรให้กิน  แรบบีดนิ่งจนหลับก็แล้ว..ตื่นก็แล้วก็ยังมืด พอผ่านไปนานๆจึงหิวมาก..และกลัวมากจนตัวสั่นกึกๆ

แรบบีดกำลังสั่นอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงอะไรครืดคราด  จากนั้นไม่นานที่มืดก็สว่าง  และแรบบีดก็เห็นแม่....

แม่ตัวโตสีคล้ำๆ มองมาที่แรบบีดจากข้างบนแล้วก็นิ่งไป  แม่นิ่งไปนานจนแรบบีดนึกว่าแม่แข็งไปแล้ว....แต่ไม่นานแม่ก็ขยับ....แรบบีดไม่รู้แม่จะทำอะไรจึงพยายามพองขนขู่ แต่สักพักแม่ก็เทอาหารให้

อาหารมื้อแรกรสชาติประหลาดมาก  มีกลิ่นแปลกๆ กินแล้วมึนหัวด้วย  แรบบีดแค่ได้แตะนิดหน่อยก็เบลอแล้ว  แต่เนื่องจากหิวมาก  แรบบีดจึงกินเกลี้ยงอยู่ดี.....

จากนั้นแม่ก็เป็นแม่....และแรบบีดก็เป็นแรบบีด










แรบบีดไม่เหมือนแม่



อาจจะเพราะแรบบีดยังเด็กอยู่จึงตัวเล็กๆและนิ่ม ส่วนแม่ตัวแข็งๆ ไม่มีขน (ที่จริงก็มีนิดหน่อย) ไม่นุ่มนิ่มเหมือนแรบบีด อาจจะเพราะตัวโตแล้วจึงต้องแข็งแรง ไม่งั้นคงหาอาหารไม่ได้ แรบบีดก็ได้แต่สงสัยเพราะไม่รู้เหมือนกัน

แต่ถึงแม่จะแข็ง แม่ก็อุ่นมาก....  

เวลาไม่มีใครอยู่แม่จะเอามือแปะๆแรบบีด ไม่ก็อุ้มแรบบีดไปวางบนตัว เวลาแบบนั้นแรบบีดจะนั่งนิ่งๆแล้วก็อุ่นจนหลับไป พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าถูกวางแหมะอยู่ในบ้านแล้วตลอดเลย

แม่ของแรบบีดเก่งมาก หาอาหารมาให้แรบบีดกินได้เสมอ  มีทั้งที่ดูปรกติและเป็นสีประหลาดแดง เหลือง เขียว ชมพู มีอันที่กินแล้วทำให้มีพลังเห็นโลกเอียงไปมาด้วยเหมือนกัน ตอนแรกๆอาหารก็มีหลายอย่างมาก มีอันที่แรบบีดไม่ชอบด้วย  แต่พอเห็นแรบบีดกินช้าหลังจากนั้นแม่ก็เลิกเอาอันนั้นมา  แรบบีดคิดว่าถึงจะเหมือนไม่มอง แม่คงสังเกตว่าแรบบีดกินดีหรือเปล่าอยู่ทุกที

แม่ไม่ค่อยส่งเสียงเท่าไหร่ ชอบมองเงียบๆมาและก็หันมองไปไกลๆ แต่ตัวรอบๆแม่ชอบส่งเสียงเจี้ยวจ้าว ตัวรอบๆแม่เรียกแม่ว่า 'เลม' แรบบีดอยากเรียกบ้างแต่ส่งเสียงไม่เป็นจึงได้แต่กระโดดดึ๋งๆเวลาอยากให้แม่สนใจ

บางครั้งก็มีตัวคล้ายๆแม่แต่ไม่ใช่แม่มาแปะแปะแรบบีด มีทั้ง อันคอ เซเซ และมีแรนด้อบที่หน้าประหลาดไม่เหมือนแม่ด้วย ตัวอื่นๆก็อุ่นดี แต่แรบบีดว่าแม่อุ่นสบายที่สุด ถึงอันคอจะใจดีชอบเอาอาหารอร่อยๆมาให้ แต่ใครๆก็เทียบแม่ไม่ได้อยู่ดี














แม่ไม่อยู่....




แม่ไม่อยู่นานแล้ว แรบบีดเห็นสว่างๆมืดๆหลายครั้งจึงพอรู้ว่าผ่านไปนาน ปรกติถึงจะหายไปตอนก่อนสว่างๆแม่ก็จะกลับมาก่อนสว่างอีกรอบ แต่ตอนนี้แม่ไม่มานานแล้ว

แรนด้อบเอาอาหารมาให้ รสชาติเหมือนกับที่แม่เคยเท เป็นแบบที่แรบบีดชอบมากแล้วจะกินหมดเร็วๆทุกที ปรกติแม่จะไม่ให้แรบบีดกินบ่อยๆ แต่ช่วงนี้แรนด้อบกลับเอาให้กินประจำ

แต่แรบบีดไม่อยากกิน....อาหารจึงนองอยู่รอบตัวนานจนใกล้มืดถึงจะแห้ง...

รสชาติเหมือนเดิม แต่แรบบีดไม่รู้สึกว่าอร่อยเลย

แรบบีดอยากเจอแม่






แม่










แม่








แม่





แม่




แม่




แม่



แม่


แม่

แม่

แม่

แม่ แม่ แม่ แม่

แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่

แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่

แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่
แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่



...




รีบกลับมาเถอะนะ 










วันเสาร์ที่ 4 มกราคม พ.ศ. 2557

[EBF][story] What is the easiest way to get news?


 เอนทรีนี้เป็นส่วนหนึ่งของ




----------------------------------------------------------------------------------



Side story : What is the easiest way to get news?

Time : after  Warning of the imposter : last part around 5 mins

Place : Thune


----------------------------------------------------------------------------------










ชาคาโมไมล์หอมๆ






กับชอทเค้กเนื้อนุ่มรสหวาน







บางทีความสุขอาจจะหาไม่ยาก  อย่างน้อยเมื่ออยู่ตรงหน้ากาสีขาว....ที่ยังมีควันกรุ่นจาง













กริ๊งงงงง










เสียงกรีดร้องดังไปทั่วห้องจากโทรศัพท์รุ่นโบราณสีดำลายทองที่วางอยู่บนโต๊ะ  แม้เครื่องสื่อสารแบบพกพาจะถูกพัฒนาไปมากจนทั้งไร้สาย และเล็กลงขนาดที่ซ่อนในฝ่ามือได้แล้ว  ทว่าหากเลือกได้แล้วล่ะก็  เอริค ไลเซล ก็ยังชอบของโบราณที่ดูหรูหรามีระดับมากกว่าอยู่ดี

ชายผมขาวโคลงหัวเล็กน้อย  เขาเพิ่งจะวางหูจากน้องชายคนสำคัญ  ที่จริงเองก็ชักเบื่อๆ ไม่อยากเจรจากับคนอื่นอีกสักเท่าไหร่  แถมอาหารว่างยามบ่ายมันก็เชิญชวนให้คนมองอยากหยิบช้อนขึ้นมาตักกินสักคำแล้วล่ะนะ

แต่สายนี้....จะไม่รับก็ไม่ได้เสียด้วยสิ

“ครับ”  

น้ำเสียงร่าเริงถูกกรอกลงไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดพรายแต่งแต้ม เอริคเชื่อในเรื่องการยิ้ม  แม้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็น  แต่เขาเชื่อเสมอว่าน้ำเสียงที่ผ่านออกมาจะแตกต่าง  ระหว่างใบหน้าที่ยิ้มแย้ม  กับใบหน้าที่ตื่นกลัว.....

ถึงแม้เขาจะไม่เคยรู้จักใบหน้าตื่นกลัวของตัวเองเลยก็ตามทีเถอะ

“จัดการเรียบร้อยแล้ว ค่าตอบแทนอีกครึ่งนึงที่ตกลงกันล่ะ” คำถามเรียบห้วนจากปลายสายชวนให้นึกขัน  เมื่อคิดได้ว่าครั้งนี้เขาเลือกใช้นักฆ่าที่ถึงจะมีฝีมือ...แต่ยังไงก็ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ

“ถ้าเธอจัดการเรียบร้อย  ผมก็จัดการเรียบร้อยเหมือนกัน”  คำตอบกลับเป็นน้ำเสียงเรื่อยๆสบายๆจากผู้อารมณ์ดีอยู่เสมอ  ขณะที่มือขวาที่ว่างอยู่เอื้อมไปกดแลปทอปที่ตั้งอยู่ข้างๆ  

ปุ่ม enter ถูกกดลงหนึ่งครั้ง และข้อความสั้นๆที่เขียนรอไว้บนหน้าจอก็ถูกส่งไปยังปลายทาง

เอริคเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้านหลัง  

“ว่าแต่....แปลกชะมัดเลย  ยิงไปเป็นยี่สิบนัด ทั้งหัวและหัวใจแล้วแท้ๆ  ทิ้งไว้สักพักแผลบนตัวหมอนั่นก็หายไปได้เองหมด  มันแปลว่ายังไงกัน?”

“มันเป็นเรื่องแปลกๆซึ่งเป็นปรกติของเขาอยู่แล้วครับ  หน้าที่เธอก็แค่ยิงให้ตายสักครั้ง  เรื่องหลังจากนั้นไม่ใช่ธุระแล้วล่ะ”

“จะบอกว่าอย่าเสือก  รับเงินแล้วไปได้สิน.....”

“แปลว่าเธอไม่เกี่ยวต่างหากครับ  อ่า....ขอโทษที  เหมือนจะไม่ได้ยินแล้วสินะ”  

เสียงปืนลั่นสองนัดจากปลายสายทำเอาคนฟังต้องเดาะลิ้นน้อยๆอย่างถูกใจ  ท่าทางนักฆ่าคนนี้จะฝีมือไม่เบา  คนคนนั้นถึงกับต้องใช้กระสุนเปลืองกว่าปรกติตั้งนัดนึงนี่นา.....

น่าเสียดายทีเดียว….ถ้าเกิดเขาอยู่ใกล้พอจะควบคุมได้ก่อนล่ะก็  อาจจะเก็บไว้ใช้ประโยชน์ได้มากกว่านี้….

ความเงียบทิ้งตัวอยู่ชั่วครู่  ตามด้วยเสียงแกรกกรากที่ดังผ่านขึ้นมายังคนที่ถือสายรออยู่ และถ้อยคำห้วนๆ  ซึ่งเอริครู้สึกคุ้นเคยพร้อมกับลงความเห็นว่าเหมาะกับหน้ามากกว่าเป็นกอง  

“เรียบร้อยแล้ว  จะกลับล่ะ”

“ขอบคุณเป็นอย่างยิ่งครับ  ท่านเจ้าบ้าน”  เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี  เขารอจนได้ยินเสียงกริ๊กทางด้านโน้นก่อน  จึงค่อยส่งหูโทรศัพท์คืนสู่ที่อยู่เดิมของมัน  






ว่าไปแล้ว....เมื่อกี้สิ่งที่เลห์ม ‘คิดจะถาม’ เขาคืออะไรนะ.......ทำไมถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?

ถ้าคำตอบคือ  “เพราะเป็นเรื่องที่ผมสั่งให้เกิดขึ้นเอง”  หมอนั่นจะโกรธไหมนะ?

ความคิดที่ทำให้อดไม่ได้จะเงยหน้าขึ้นมองกระจก  ยิ้มให้กับตัวเอง    ก่อนดวงตาสีฟ้าจะเบนความสนใจกลับไปยังเค้กและกาสีขาวที่ถูกทิ้งให้รอเสียนาน




ว้า....ชาเย็นชืดหมดแล้ว  

ผมนี่ช่างเป็นคนยุ่งจนน่าสงสารเสียจริงๆเลย....









ข้อมูลที่เข้าถึงง่ายที่สุด  คือข้อมูลที่เราสร้างมันขึ้นมา

เอริค ไลเซล



[EBF][RM] Eric Leisel


เอนทรีนี้เป็นส่วนหนึ่งของ



------------------------------------------------------------------------------------







85x85
(รูปใหญ่จิ้มที่รูปเล็ก)




เลขประจำตัวทหาร #1269


ชื่อ : เอริค ไลเซล / Eric Leisel

ฉายา : ยังไม่มีครับ

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์-ปีศาจ

วันเกิด :  สักวันในปี 860

อายุ : 160 กว่าๆปี

ยศ : พลจัตวา / Brigadier General

หน่วย : SS / Special service


เวทมนตร์ความสามารถทางเวทมนตร์แต่กำเนิด : เวทพลังจิต 
  • ใช้สื่อสารได้ (มักจะเป็นสิ่งที่รู้กันได้ทั่วไป หากมีงานใดต้องทำส่วนใหญ่จะใช้วิธีนี้แทนการสื่อสารทางเครื่องมือกับผู้อื่นถ้าเป็นไปได้) 
  • ใช้รุกรานความทรงจำ ความคิด แอบดูและบิดเบือนได้ สร้างข้อกำหนดบางอย่างฝังไว้ และสามารถสร้างภาพหลอนให้ทำสิ่งที่ต้องการได้ โดยอีกฝ่ายไม่รู้ตัว (***คนที่รู้ว่ามีความสามารถถึงขั้นนี้ ส่วนใหญ่ถ้าไม่ตายไปแล้วก็เป็นคนที่ไม่แคร์ว่าจะรู้
ข้อจำกัด
  • ต้องได้รับการอนุญาตโดย “คำพูด” จากเจ้าตัวให้เข้าถึงเท่านั้น แต่คำอนุญาตก็ใช้แค่ในครั้งแรก หลังจากนั้นก็จะผ่านเข้าไปได้ตามสบาย
  • การใช้พลังมากเกินไปจะมีผลต่อประสาทสัมผัสชั่วคราวของเจ้าตัว โดยมากมักจะเป็นเรื่องการมองเห็น เอริคอาจมองไม่เห็นอะไรเลยในช่วงที่ใช้พลังมากๆและหลังจากใช้พลังไประยะหนึ่ง
  • ไม่สามารถสร้าง “ความรัก” ในหัวคนอื่นได้ แต่อารมณ์อื่นๆสามารถ induce ได้
  • หัวบางคนที่เพี๊ยนมากๆก็ทำให้ปวดขมับอยู่บ่อยๆ


ลักษณะพิเศษทางกายภาพ

- ไม่แก่ อายุดูภายนอกเหมือนชายอายุยี่สิบปลายๆมาร้อยกว่าปีแล้ว...
- นอกจากอายุที่ยืนยาวและพลังฟื้นตัวที่ค่อนข้างดีก็ไม่มีลักษณะที่เหมือนปีศาจอย่างอื่น


อาวุธ

- คำพูด
- วาระมาตรฐาน...ใช้ชาวบ้านเป็นโล่เป็นหอกเป็นดาบสู้แทนตัวเอง
- มีปืนพกซ่อนอยู่สองอัน อยู่ตรงไหน? ถ้าบอกจะเป็นการซ่อนยังไงล่ะครับ
- อาติแฟกต์เวทมนตร์ 2 ชิ้น
1. กระจกภูตพราย : ทำงานโดนการหักเหของแสงที่จะเข้าสู่ประสาทรับภาพของคนอื่นในระยะรัศมีห้าเมตร  ทำให้การมองเห็นคลาดเคลื่อนจากตำแหน่งจริง  โดยมากก็ใช้พรางร่างตัวเองให้ไปไหนมาไหนแบบไม่มีคนเห็น  แต่บางทีก็ใช้กับวัตถุอื่นๆเหมือนกัน
2. ?


จุดเด่น

-   ถนัดการหาข้อมูลข่าวสาร เจรจาและแบล็กเมล์ เป็นมนุษย์สายทำงานนั่งโต๊ะและมองดูคนอื่นสู้กันในสมรภูมิ
-   มีทักษะทางคอมพิวเตอร์มากพอสมควร เนื่องจากเจ้าตัวรุกรานของไม่มีชีวิตด้วยพลังพิเศษไม่ได้...จึงฝึกแฮกระบบเอา(...)
-   มีความสามารถด้านการต่อสู้อยู่บ้าง  เนื่องจากเกิดในตระกูลทหารรับจ้างที่เคี่ยวเข็ญลูกหลานทุกคนให้จับมีด ถือปืน ปาระเบิดและคุมรถถังเป็น…


จุดด้อย

-   ไม่ใช่สาย battle โดยตรง ไม่ถึก ไม่ทน เหนื่อยง่าย แบกไรเฟิลก็ว่าหนักแล้ว ถือปืนพกนานๆก็เหนื่อย(?) บาดเจ็บเลือดออกนี่ไม่ชอบเลย เพราะฉะนั้นการต่อสู้ด้วยตัวเองนี่เป็นตัวเลือกสุดท้าย...พูดง่ายๆคือ..ปรกติจะหนีไปหลบหลังฉาก  ไม่มีประโยชน์หากคิดว่าจะหลบหลังเขา  เพราะท่านจะหนีไม่ทันเขาหรอก(???)
-   เนื่องจากชอบใช้พลังทำโน่นทำนี่จนติดนิสัย บางทีก็อยู่ในภาวะมองไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้กลิ่น เอาดื้อๆงั้นล่ะ
-   ถ้าอยู่ในสภาวะใช้พลังพิเศษไม่ได้จะนิ่งไปพักใหญ่เพราะโคตรไม่ชิน (...)
-       รักตระกูลมากเลย...เพราะฉะนั้นถ้าให้เลือกตระกูลตัวเองกับกองทัพก็.....


ลักษณะนิสัย
-   ร่าเริงแบบกวนประสาท
-   ช่างสังเกต จับจุดคนได้เก่ง ชั้นเชิงในการเจรจาต่อรองสูง
-   คำพูดสุภาพเสมอ ติดนิสัยทำตัวผู้ดีตลอดเวลา แต่งตัวดูมีชาติตระกูลตลอดเวลาด้วย
-   ไม่ได้โปรดปรานวิธีการรุนแรงใดๆเป็นพิเศษ แค่เลือกทางที่สะดวกและง่ายกว่า การฆ่าก็เป็นแค่วิธีการอย่างหนึ่ง
(เชื่อว่าผปค.จะตายเพราะต้องโรลทั้งหมดนี่ / กระอัก)


ชอบ : อาหารอร่อย อากาศดีๆ เก้าอี้นุ่มๆ ไวน์รสเยี่ยม ชาร้อนและของว่างยามบ่าย


ไม่ชอบ : ทุกอย่างมีประโยชน์ ถ้ามันอยู่ในที่ของมัน จริงไหม?


ประวัติโดยย่อ

- ลูกชายคนรองของผู้นำตระกูลไลเซลรุ่นที่ 18 มีพี่น้อง 10 คน ส่วนใหญ่ไม่ใช่แม่เดียวกัน   
- (จากปากคำของคนอื่นบอกว่า)แม่เป็นปีศาจ เอาตัวเองมาทิ้งไว้หน้าบ้านตระกูลไลเซลพร้อมจดหมายสั่่งเสียแล้วหายไปไหนก็ไม่รู้
- อาศัยอยู่กับตระกูล ฝึกฝนทักษะการสู้รบและการเป็นทหารเหมือนกับคนอื่นๆ
- หลังผ่านช่วงวิกฤตบางอย่างของตระกูลก็หายหัวไปหลายสิบปี เจ้าตัวบอกว่าไปเดินทางหาประสบการณ์ชีวิต เหมือนจะได้อะไรกลับมาเยอะทั้งมิตร เครื่องมือและศัตรูถาวร
- เลี้ยงเด็กไว้คนหนึ่งด้วย ตอนนี้โตขึ้นมาจนพอจะใช้การได้แล้ว
- กลับมาติดต่อกับตระกูลอีกครั้ง หลังจากนั้นก็มีหน้าที่เป็นคนติดต่อหางานให้ตระกูลไลเซล สนิทกับหัวหน้าตระกูลรุ่นที่ 24 แต่ไม่ค่อยจะถูกกับคนอื่นๆเท่าไหร่นัก
- เป็นคนปล่อยให้น้องชายที่ถูกขังในคุกใต้ดินมานานแสนนานออกไปข้างนอก ตอนนี้ได้ข่าวว่าเขาไปเรียนรู้อากาศหนาวๆทางเหนือ
- เดินทางไปไหนมาไหนบ่อยๆในช่วง 2 ปีนี้เพื่อสืบข่าวคราวเกี่ยวกับสงครามและประเมินข้างที่ตระกูลของตนควรยืน
- ดูเหมือนว่า….ในที่สุดก็เลือกข้างได้
- แน่นอนว่าโผล่มาในกองทัพก็มีตำแหน่งแบบนี้...พี่แกเส้นเข้ามา



DOG TAG:
ERIC LEISEL
1269
THUNE
- - 860  BLOOD ?

ติดต่อ? :    (twitter)